Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Είναι τόσο περίεργο πως κάτι τόσο δικό σου μπορείς να το μοιραστείς με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις και πιθανότατα δε θα γνωρίσεις ποτέ σου.
Άγνωστα χέρια το πιάνουν, μάτια που δεν γνωρίζεις το διαβάζουν, στόματα λεν τις εντυπώσεις τους ή "κλέβουν" μια φράση του.
Μερικές φορές φοβάμαι που έτσι αβοήθητο το αφήνω και κυκλοφοράει μέσα στα βιβλιοπωλεία. Ύστερα μου βγάζω τη γλώσσα γιατί αν ήθελα να το προστατέψω θα το αποθήκευα μέσα στα έγκατα του υπολογιστή μου.
Το βιβλίο μου. Το άλλο παιδί μου. Είσαι καλά; Σου φέρονται καλά οι άλλοι; Σε προσέχουν; Σε διαβάζουν;
Ύστερα μου βγάζει αυτό τη γλώσσα, γιατί αν με νοιαζε πραγματικά, θα το κρατούσα για πάντα δικό μου και δε θα επιδίωκα την έκδοση του.
Άλλα ήθελα να γράψω και άλλα έγραψα. Βιβλίο, μου λείπεις. Ξέρω όμως πως περνάς καλά. Μου το λένε αυτοί που σε διαβάζουν.




Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ!

Πέμπτη, 7 Απριλίου 2011

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ!



Βράδυ Τετάρτης. Μόλις έχω γυρίσει. Ένα μήνυμα με περίμενε στον υπολογιστή μου:

"Ο Αγάπιος πήγε σήμερα στην αποθήκη μας και έρχεται αύριο στη Γενναδίου.Συνήθως έρχεται γύρω στις 10.00 το αυτοκίνητο, μέχρι τις 11.00 σίγουρα.

Λίγες ώρες αγωνίας ακόμα..."
 
Ήταν το μήνυμα της Αγγελικής. Εγώ είπα από μέσα μου "επιτέλους!" και ύστερα δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ. Η νύχτα μου σταμάτησε στις 2.30 π.μ. και το πρωί μου ξεκίνησε στις 5 π.μ.. Σηκώθηκα, είδα πως τα αστέρια ήταν στη θέση τους και έφαγα δημητριακά με γάλα. 
Η μέρα μου συνεχίστηκε με αποτυχημένες απόπειρες ύπνου, ένα σέρβις αυτοκινήτου, έναν καπουτσίνο, δύο κράκερ, μια κρύα κασερόπιτα. Στις 3 μ.μ βρισκόμουν στον Κέδρο.
Το βιβλίο ήταν εκεί. Ένιωσα και νιώθω ακόμα περίεργα. Είμαι κουρασμένη. Είμαι χαρούμενη. 
Καλοτάξιδο από τους ανθρώπους του Κέδρου. Καλοτάξιδο από τους φίλους.
Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα. Η  μέρα που ένα καινούριο βιβλίο, αυτό το βιβλίο, θα ανοίγει τα πάνια του. 
Καλή τύχη. Τώρα δεν μου ανήκεις.


2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, Η ΧΤΕΣΙΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ

Κυριακή, 3 Απριλίου 2011

2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, Η ΧΤΕΣΙΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ

Χτες "γιόρτασα" διπλά. Αν και οι παγκόσμιες ημέρες πάντα με βάζουν σε σκέψη, κυρίως για τη χρησιμότητα τους, δεν μπορώ να κρύψω πώς δυο πράγματα που έχουν παίξει ρόλο στη ζωή μου, χτες γιόρταζαν μαζί.
Η 2α Απριλίου έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται παγκόσμια ως η μέρα παιδικού βιβλίου και η μέρα αυτισμού.
Εγώ λοιπόν είχα κάθε λόγο να γιορτάζω φέτος, μιας και το νέο μου βιβλίο που κυκλοφορεί αύριο έχει σα θέμα του το σύνδρομο Άσπεργκερ, ένα σύνδρομο που ανήκει στο ευρύ φάσμα του αυτισμού.
Το βιβλίο αποδείχτηκε για μένα μέχρι τώρα, ένα σωτήριο μέσο. Είτε ως αναγνώστης, είτε ως συγγραφέας. Πέρα από το ρόλο του "σωσιβίου", είναι για μένα το όχημα που χρησιμοποιώ στα ταξίδια μου με τα παιδιά. Για όσους εκεί έξω έχουν βιώσει τέτοιου είδους ταξίδια - και ελπίζω να είναι πολλοί-ξέρουν καλά τι σημαίνει αυτό.
Το Άσπεργκερ από την άλλη ήρθε στη ζωή μου να μου δείξει για ακόμα μία φορά, τι πάει να πει να πιστεύουν οι άλλοι πώς είσαι διαφορετικός. Κάτι, που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθώ να το καταλάβω. Δεν το κατάλαβα ποτέ και ούτε πρόκειται να συμβεί αυτό.
Θαυμάζω όλους αυτούς τους ανθρώπους που καθημερινά δίνουν αγώνα για να αποδείξουν στους άλλους πως είμαστε όλοι μας ιστότιμα μέλη αυτής της κοινωνίας.  Δεν ξέρω πότε επιτέλους τα μέλη αυτής της κοινωνίας θα το καταλάβουν. Εύχομαι η απάντηση να είναι μην είναι "ποτέ".
Πριν χρόνια είχα γράψει ένα παραμύθι, που ακόμα δεν είχε την τύχη να εκδοθεί. Το χω όμως φυλαγμένο όχι μόνο στα αρχεία μου, αλλά και βαθιά μέσα στην καρδιά μου.  Μιλούσε για την προσπάθεια και την αγωνία ενός γίγαντα να γίνει αποδεκτός από τους "κανονικούς" ανθρώπους.
Σε ένα σημείο της ιστορίας εκείνης ο γίγαντας λέει για τους ανθρώπους:
"Οι άνθρωποι που δεν είναι γίγαντες νομίζω πως με έχουν συνηθίσει. Και εγώ το ίδιο.
Στην αρχή υπήρχαν ένα σωρό πράγματα που δεν καταλάβαινα. Δεν είχα ζήσει βλέπετε ποτέ ξανά με ανθρώπους. Κανονικούς. Όχι σαν εμένα.
Νόμιζα πώς περπατούσαν διαφορετικά. Πώς έτρωγαν διαφορετικά. Πώς γέλαγαν, φώναζαν, θύμωναν με άλλο τρόπο.
Νόμιζα ακόμη πώς μπορεί να φιλούσαν αλλιώς κι ας μην ήξερα πως είναι το φιλί και πώς μπορεί και ν αγαπούσαν αλλιώς κι ας μην είχα κάποιον κοντά μου να με αγαπάει".


Athina είπε...
Συγκλονιστικό το κείμενο! υπέροχο, γεμάτο ευαισθησία και προβληματισμό! Εξίσου συγκλονιστικό και το απόσπασμα από το ανέκδοτο-ελπίζω όχι για πολύ ακόμη- παραμύθι! Με συγκίνησε..

4 Απριλίου ημέρα κυκλοφορίας του βιβλίου

Δευτέρα, 28 Μαρτίου 2011

4 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Μια εβδομάδα  λοιπόν πριν την κυκλοφορία του νέου μου βιβλίου.
Είναι πολλά πράγματα που περνάνε από το μυαλό μου. Η αλήθεια είναι πως περιμένω με αγωνία πώς θα δουν αυτό το βιβλίο οι αναγνώστες που έχουν γνωρίσει από κοντά ή ζουν με άτομα με το σύνδρομο Άσπεργκερ. Έχω ακόμα μια τεράστια περιέργεια πώς τα ίδια τα άτομα -παιδιά με το σύνδρομο- θ' αντιδράσουν σε αυτό το βιβλίο.
Αν και το ίδιο το βιβλίο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ένα επιστημονικό βιβλίο που παρουσιάζει με ακρίβεια τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου, εντούτοις έχει γίνει μια προσπάθεια να φέρει τα παιδιά σε μια πρώτη επαφή με κάποια από τα χαρακτηριστικά.
Ένα άτομο με σύνδρομο Άσπεργκερ-ένα παιδί μιας και παιδί είναι ο ήρωας, μπορεί να μην είναι ο καλύτερος σου φίλος ή ο μαθητής που ονειρεύετεται, αν μου επιτρέπεται να πω κάτι τέτοιο, κάθε δάσκαλος. Είναι όμως ένα παιδί που θα  ήθελε να γνωρίζεις τι πραγματικά είναι, για να μπορείς να δώσεις και να πάρεις όπως γίνεται με όλα τα παιδιά.
Δυστυχώς οι περισσότερες δυσκολίες προκύπτουν από την άγνοιά μας.
Ήθελα να φτιάξω έναν ήρωα που μπορεί να μην είναι τυπικός Άσπεργκερ, αλλά να είναι ένα ήρωας που σου ζητάει να τον συμπαθήσεις και τελικά να τον αγαπήσεις. Γιατί όλα ανεξεραίτως τα παιδιά θέλουν την προσοχή και την αγάπη μας.  Εδώ που τα λέμε και μεις οι μεγάλοι αυτό θέλουμε.
Ελπίζω αυτό το βιβλίο να βοηθήσει -στο βαθμό που γίνεται- άλλους ανθρώπους και κυρίως παιδιά να συνειδητοποιήσουν σιγά σιγά πως η διαφορετικότητα είναι προνόμιο. Και το έχουμε όλοι μας αυτό. Γιατί όλοι είμαστε διαφορετικοί.

Το ξεκίνημα


Τετάρτη, 16 Μαρτίου 2011

Το ξεκίνημα


Ήταν η κουβέντα της Λαμπρινής. "Γράψε για το Άσπεργκερ". Ύστερα οι σκέψεις, οι προσπάθειες, οι αναβολές.. Δε θα το κάνω, είχα πει. Και όμως τελικά, το έκανα.
Το βιβλίο αυτό ολοκληρώθηκε το Δεκέμβριο του 2009. Γράφτηκε στα πιο απίθανα μέρη-αυτό δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο-πάρκα-καφετέριες-στο αυτοκίνητο-στο σπίτι-σε παραλίες-στο τρένο-σε σπίτια φίλων, σε αίθουσες αναμονής.
Ύστερα ήρθαν τα θετικά σχόλια της Ελένης-μέσα από ένα τηλεφώνημα που πήρα ενώ βρισκόμουν στο χώρο στάθμευσης ενός εμπορικού καταστήματος και η φράση που πάντα της θυμίζω από εκείνο το Δεκέμβρη: "Its gonna be a huge success!". Γελάμε. Πάντα γελάμε.
Ταυτόχρονα, η άποψη της μητέρας μου. Στη συνέχεια, ο δρόμος που καλά γνωρίζω. Αυτός των εκδόσεων. Η πρώτη θετική απάντηση της Αριάδνης και αργότερα της Αγγελικής.
Το Σεπτέμβριο του 2010- μια όμορφη Παρασκευή- το τηλεφώνημα της Αγγελικής: "Ξεκινάμε!"
Έξι μήνες μετά. Μάρτιος 2011. Σε λίγες μέρες μαζί με μένα και άλλοι άνθρωποι, άγνωστοι σε μένα, θα ξεφυλλίζουν το χειρόγραφο των πάρκων, της παραλίας, της καφετέριας, του τρένου, του αυτοκινήτου, της αίθουσας αναμονής, που έγινε βιβλίο...