Ήθελα εδώ και μέρες, να γράψω γι αυτό το θέμα. Αφορμή δυο πρόσφατα περιστατικά με μητέρες παιδιών με ιδιαιτερότητες. Στην πορεία μου ως εκπαιδευτικός έγινα μάρτυρας πολλών παρόμοιων περιστατικών. Και τότε, αλλά και τώρα που έχω πάψει να ασκώ αυτό το επάγγελμα, προσπάθησα και προσπαθώ να εξηγήσω τι είναι αυτό που κάνει ένα γονέα να μην αποδέχεται την συμβουλή του δασκάλου του παιδιού τους. Δεν ξέρω αν μετά από τόσα χρόνια μπορώ να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα και μένω κατάπληκτη όταν μάλιστα βλέπω και περιπτώσεις εκπαιδευτικών μαμάδων ή ψυχολόγων μαμάδων να μην αποδέχονται τη διαφορετικότητα του παιδιού τους. Μα πώς γίνεται αυτό αναρωτιέμαι; Μητέρες μέσα από το χώρο αυτό να μην μπορούν να αναγνωρίσουν και να αποδεχτούν το παιδί τους; Ενώ ξέρουν-ειδικά αυτές- πόσο σημαντικό είναι να γίνει μια έγκαιρη διάγνωση και στη συνέχεια μια πρώιμη παρέμβαση. Προσπαθώντας να βρω μια απάντηση στο ερώτημα, βρίσκω τις πρώτες απαντήσεις. Απαντήσεις όμως που σε οδηγούν-κατα την άποψη μου σε ένα συμπέρασμα. Άνθρωποι που δεν γνωρίζουν καλά τον εαυτό τους, που δεν τον έχουν αγαπήσει γι αυτό που είναι, γίνονται γονείς και προσπαθούν να δουν στα παιδιά τους αυτό που δεν έχουν δει στο δικό τους εαυτό.
Γίνεσαι γονιός και έχεις όνειρα για το παιδί σου. Πιστεύεις πως θα δημιουργήσεις κάτι καλύτερο από αυτό που δημιούργησαν οι δικοί σου γονείς. Υπολογίζεις όμως χωρίς τη φύση. Γιατί η φύση βάζει το χέρι της και δημιουργεί μαζί με σένα. Αυτό που φέρνεις στη ζωή δεν είναι μόνο δικό σου δημιουργημα.
Τι γίνεται λοιπόν, όταν το παιδί που φέρνεις στον κόσμο, έρχεται με άλλα προικιά και όχι με αυτά που παράγγειλες; Οι δρόμοι είναι δυο. Ή παίρνεις τα προικιά μαζί με το παιδί σου και πορεύεσαι ή κάθεσαι και κοιτάς μια τα προικιά και μια το παιδί σου, ελπίζοντας πως θα έρθει ένας μάγος και θα αλλάξει την πραγματικότητα σου. Και ο καιρός περνά. Πολύτιμος χρόνος σπαταλιέται εξαιτίας της άρνησης του γονιού να αποδεχτεί την ιδιαιτερότητα του παιδιού του. Τα αποτελέσματα, δεν νομίζω πως χρειάζεται να σας το πω.
Πρέπει όμως να είμαι δίκαια. Ακριβώς γιατί δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι να είμαστε γονείς, γι αυτό το λόγο πρέπει τέτοιους ανθρώπους να τους ενισχύουμε με όλη μας τη δύναμη. Για να μπορέσει να γίνει το πρώτο βήμα. Στο να αποδεχτούν το παιδί τους, να θωρακήσουν τον εαυτό τους και να πέσουν με τα μούτρα στη μάχη, γιατί ο αγώνας τους, μόλις θα έχει ξεκινήσει...
Γίνεσαι γονιός και έχεις όνειρα για το παιδί σου. Πιστεύεις πως θα δημιουργήσεις κάτι καλύτερο από αυτό που δημιούργησαν οι δικοί σου γονείς. Υπολογίζεις όμως χωρίς τη φύση. Γιατί η φύση βάζει το χέρι της και δημιουργεί μαζί με σένα. Αυτό που φέρνεις στη ζωή δεν είναι μόνο δικό σου δημιουργημα.
Τι γίνεται λοιπόν, όταν το παιδί που φέρνεις στον κόσμο, έρχεται με άλλα προικιά και όχι με αυτά που παράγγειλες; Οι δρόμοι είναι δυο. Ή παίρνεις τα προικιά μαζί με το παιδί σου και πορεύεσαι ή κάθεσαι και κοιτάς μια τα προικιά και μια το παιδί σου, ελπίζοντας πως θα έρθει ένας μάγος και θα αλλάξει την πραγματικότητα σου. Και ο καιρός περνά. Πολύτιμος χρόνος σπαταλιέται εξαιτίας της άρνησης του γονιού να αποδεχτεί την ιδιαιτερότητα του παιδιού του. Τα αποτελέσματα, δεν νομίζω πως χρειάζεται να σας το πω.
Πρέπει όμως να είμαι δίκαια. Ακριβώς γιατί δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι να είμαστε γονείς, γι αυτό το λόγο πρέπει τέτοιους ανθρώπους να τους ενισχύουμε με όλη μας τη δύναμη. Για να μπορέσει να γίνει το πρώτο βήμα. Στο να αποδεχτούν το παιδί τους, να θωρακήσουν τον εαυτό τους και να πέσουν με τα μούτρα στη μάχη, γιατί ο αγώνας τους, μόλις θα έχει ξεκινήσει...
