Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΟΥ...

Ανάμεσα στο κοινό μου σήμερα, ήταν ένα όμορφο, ξανθό αγοράκι, με γαλάνα μάτια. Προσπαθούσε να μας παρακολουθήσει. Και το πέτυχε. Μπορεί να του ήταν δύσκολο, όμως το κατάφερε. Κάποιες στιγμές ίσως να δυσκολεύτηκε, αλλά την περισσότερη ώρα ήταν εκεί, μαζί μας. Μου πήρε ώρα να καταλάβω πως έμοιαζε με το δικό μου ήρωα. Ήταν τόσο φρόνιμος και τόσο συμπαθητικός!
Όταν τελείωσε η παρουσίαση έμαθα από τους γονείς του, ότι ανήκει στο φάσμα του αυτισμού. Ήταν η πρώτη φορά που ανάμεσα στο κοινό μου είχα έναν "ήρωα" που έμοιαζε με τον ήρωα μου.
Και αυτό νομίζω πως θα έκανε κάθε συγγραφέα ευτυχισμένο.
Σε ευχαριστώ γι αυτό μικρέ μου!

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΓΑΠΙΟ ΚΑΙ...

Με λένε Αγάπιο και είμαι ένα παιδί με σύνδρομο Άσπεργκερ. Η ιστορία του βιβλίου μοιάζει με παραμύθι, αλλά πολλά από αυτά που λέει θα μπορούσαν να είχαν συμβεί.
Δεν είμαι ο μοναδικός Άσπεργκερ στον κόσμο! Σαν κι εμένα υπάρχουν χιλιάδες Άσπεργκερ μεγάλοι και μικροί.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου θα μάθεις για κάποια από τα χαρατηριστικά του συνδρόμου. Χαρακτηριστικά όπως:
Προτιμώ να γνωρίζω από την προηγούμενη μέρα το πρόγραμμα της επόμενης.
Μια αλλαγή όμως στο πρόγραμμα ή μια έκπληξη μπορεί να μου προκαλέσει αναστάτωση.
Αν κάποιος χρησιμοποιήσει μεταφορές ή παρομοιώσεις στο λόγο του μπορεί να μην τις καταλάβω.
Ίσως ακόμα δυσκολευτώ να κατανοήσω μια έκφραση του προσώπου του, ή μια στάση του σώματος του.
Μπορεί και να χρειαστώ τη βοήθεια κάποιου για να κάνω φίλους.
Αν και μου αρέσει να έχω φίλους, μου αρέσει να μένω και κάποιες στιγμές μόνος μου.
Ήχοι, φως, μυρωδιές, ίσως με ενοχλήσουν.
Μπορώ να μάθω ή να ασχοληθώ με κάτι πάρα πολύ καλά.
Ίσως να μιλάω για το ίδιο θέμα πολύ ώρα, αλλά προτιμώ οι άλλοι να μου λένε αυτά που θέλουν με λίγα λόγια.
Μου αρέσει η τακτοποίηση.
Ισως να δυσκολευτώ να κατανοήσω τα συναισθήματα σου ή να σου εκφράσω τα δικά μου.
Ίσως να μην μπορέσω να κατανοήσω κοινωνικούς κανόνες με την ίδια ευκολία που μπορείς να κατανοήσεις εσύ.
Μπορεί να σου φανούν άγαρμπες ή αδέξιες οι κινήσεις μου ή να με ακούς να χρησιμοποιώ τον ίδιο τόνο φωνής ή ακόμα να με δεις να κάνω επαναλαμβανόμενες κινήσεις με το σώμα μου.

Αυτός όμως είμαι εγώ!

Πολλοί άνθρωποι σαν εμένα έχουν καταφέρει σπουδαία πράγματα στον τομέα τους. Κι αυτό χάρη στην ιδιαιτερότητα τους.
Αλλά γι αυτούς, θα σου μιλήσω μια άλλη φορά!
                                                                                       







 

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

MARY AND MAX animated story



Αυτή είναι σίγουρα μια ασυνήθιστη ταινία. Σε κάποιους θ' αρέσει πολύ, και σε κάποιους λιγότερο. Ο λόγος που αναφέρομαι σε αυτή την ταινία είναι γιατί ο ένας από τους δυο τις βασικούς ήρωες-ο Μαξ-έχει σύνδρομο Άσπεργκερ. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας βασίστηκε πάνω στον αληθινό χαρακτήρα ενός φίλου του με σύνδρομο Άσπεργκερ. Με το φίλο του, που ζει στη Νέα Υόρκη αλληλογραφούν εδώ και είκοσι χρόνια! Αν και έχουν τη δυνατότητα να επικοινωνούν μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, προτιμάνε αυτού του είδους την επικοινωνία. Ποτέ δεν έχουν γνωριστεί, αλλά ο σκηνοθέτης ελπίζει πως η δημιουργία της ταινίας ίσως τους δώσει αυτή την ευκαιρία. Ο φίλος του γνωρίζει πως ο σκηνοθέτης βασίστηκε στο δικό του χαρακτήρα για να φτιάξει την ταινία. Περισσότερα γι αυτά, στο βίντεο με τη συνέντευξη του Adam Elliot.
Όσο για την ταινία; Ο ίδιος ο σκηνοθέτης λέει πώς "δεν είναι μια ταινία που απλά μιλάει για τη φιλία, αλλά κάτι παραπάνω. Να αποδέχομαι τον εαυτό μου και να αποδέχομαι τους άλλους". Ο ήρωας της ταινίας λέει χαρακτηριστικά κάποια στιγμή: "... Μου αρέσει που είμαι aspie (άσπεργκερ).Δε θέλω ν αλλάξω. Θα είναι σαν να άλλαζα  το χρώμα των ματιών μου"
Η ταινία είναι για ενήλικο κοινό. Αν και όπως λέει πάλι ο Elliot, μπορούν να την παρακολουθήσουν και παιδιά και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις έχει χρησιμοποιηθεί ως εκπαιδευτικό εργαλείο.Κατά την άποψη μου, θα ήταν καλύτερα να τη δείτε πρώτα εσείς και να κρίνετε οι ίδιοι αν το παιδί σας μπορεί να την παρακολουθήσει.  
Περισσότερα για την υπόθεση της ταινίας:
Νομίζω πως αξίζει κάποιος να τη δει, όχι μόνο γιατί είναι μια πρωτότυπη ταινία, αλλά γιατί βλέπεις πώς ένας δημιουργός άντλησε πληροφορίες και ιδέες από πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα και έφτιαξε μια φανταστική αληθινή ιστορία. Κάτι μου θυμίζει αυτό!


Ο Μαξ , μιλάει για κάποια από τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου Άσπεργκερ

 

Συνέντευξη του Adam Elliot σκηνοθέτη και σεναριογράφου της ταινίας

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΑΙΔΙΚΟ;

 Στο οπισθόφυλλο αναγράφεται: από 9 ετών. Αναρωτιέμαι. Είναι αυτό το βιβλίο ένα καθαρά παιδικό βιβλίο;. Η μέχρι τώρα ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού, μου στέλνει ένα μήνυμα που επιτέλους πρέπει να ακούσω!
Όταν το πρωτοδιάβασαν δικοί μου άνθρωποι αναρωτήθηκαν, όπως εγώ τώρα αναρωτιέμαι, αν αυτό είναι ένα παιδικό βιβλίο. "Αυτό είναι και για μεγάλους!" μου έλεγαν. Εγώ  του είχα βάλει την "ετικέτα" και δεν δεχόμουνα τίποτα!
Το θέμα δεν είναι αυτό το βιβλίο σε ποιους τελικά απευθύνεται, αλλά το πόσο οι ενήλικες έχουν ανάγκη την ενημέρωση πάνω σε θέματα σαν αυτό. Απ'  ότι φάνηκε, στους δυο σχεδόν μήνες της κυκλοφορίας του, η ανάγκη είναι μεγάλη. Και αυτό δεν μου φανερώθηκε μόνο μέσα από τα μηνύματα που έλαβα, αλλά και στη ζωντανή επικοινωνία που είχα με το κοινό στις παρουσιάσεις του βιβλίου.
Αυτό που συνέβηκε ήταν για μένα πρωτόγνωρο. Είχα φτιάξει τη "βαλίτσα" μου με ένα περιεχόμενο για παιδιά και ξαφνικά έπρεπε να κάνω μια στροφή και να αντιμετωπίσω είτε ένα κοινό μόνο ενήλικες, είτε ένα μεικτό κοινό. Σε καμιά περίπτωση όμως, μόνο παιδικό!  Πέρα από τη δυσκολία του πράγματος, συνειδητοποίησα-επιτέλους-πως η ανάγκη των ενηλίκων για να γνωρίσουν το σύνδρομο είναι αν μη τι άλλο, υπαρκτή.
Μετά από αυτή την αποκάλυψη, νέες ιδέες έχουν γεννηθεί και ελπίζω κάποιες από αυτές να βρουν το δρόμο της πραγμάτωσης.
Δε θα κρύψω πως με κολακεύει το γεγονός της ανάγνωσης του βιβλίου από όλες τις ηλικίες των 9 και άνω!  Θεωρώ πως είναι μια προσωπική επιτυχία. Κάποτε το έχουμε και μεις που γράφουμε βιβλία, ανάγκη.
Και μετά από την ικανοποίηση αυτή, κάτι συμβαίνει που σε προσγειώνει. Και αυτό είναι η άλλη πραγματικότητα. Η πραγματικότητα εκείνη που μου φανερώνει πόσοι είναι αυτοί που δεν γνωρίζουν για το σύνδρομο. Πόσοι συνάνθρωποι μου είναι αδιάφοροι όχι μόνο σε ένα σύνδρομο σαν αυτό, αλλά σε τόσα άλλα θέματα που έχουν να κάνουν με μας, με τις ιδιαιτερότητες και τις ικανότητες μας. Με τη διαφορετικότητα, την αποδοχή, τις δυσκολίες, τους αγώνες.
Και κάποτε τα λόγια τελειώνουν. Όχι γιατί δεν έχουν τι άλλο να πουν, αλλά γιατί όσοι μπορούν να τα ακούσουν, τα άκουσαν.



Κυριακή 1 Μαΐου 2011

ΤΟ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟ ΜΗΝΥΜΑ Η΄ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

Σήμερα το πρωί βρήκα στον υπολογιστή μου το πιο ωραίο μήνυμα. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν ένα, αλλά δυο. Δυο μηνύματα από την ίδια οικογένεια. Από ένα γιο και μια μητέρα.
Μια από τις μεγαλύτερες αγωνίες μου, όταν φτιαχνόταν αυτό το βιβλίο ήταν- και δεν μπορώ να πω πως ακόμα δεν είναι- ποια θα είναι η ανταπόκριση των ανθρώπων που ζουν από κοντά το σύνδρομο. Πρώτα τα ίδια τα άτομα και στη συνέχεια οι οικογένειες τους. Τις τελευταίες μέρες παίρνω μηνύματα που ευτυχώς για μένα μου αφαιρούν σιγά σιγά τη συσσωρευμένη αγωνία.
Σήμερα λοιπόν είμαι ευτυχισμένη. Πρώτα γιατί έμαθα πως ακόμα δυο παιδιά διάβασαν το βιβλίο μου και στη συνέχεια γιατί ακόμα μια μητέρα πήρε στα χέρια της ένα βιβλίο που θέλει να λέγεται παιδικό.
Για τις ταμπέλες είχα και έχω μια άλλη άποψη.  Αλλά αν αυτό βολεύει κάποιους, ναι σήμερα πήρα το πρώτο μήνυμα μου από ένα παιδί με σύνδρομο Άσπεργκερ. Δημήτρη σε ευχαριστώ. Και σένα και τη μαμά σου.

Με λένε Δημήτρη και μαζί με την μητέρα μου και την αδερφή μου διαβάσαμε το βιβλίο σας. Ο Αγάπιος και εγώ μοιάζουμε πάρα πολύ. Πολλές φορές οι άλλοι άνθρωποι μας παρεξηγούν. Θα ήθελα να μάθω αν ο Αγάπιος είναι γιος σας. Μου άρεσαν πολύ οι οδηγίες στο τέλος.
Με αγάπη,
Δημήτρης 

Όπως καταλάβατε ο μικρός έχει ξετρελαθεί με τον Αγάπιο. Κάθε μέρα μου μιλάει γι αυτόν. Του εξήγησα πως είναι ένα ιδιαίτερο παιδί. Το Μεγάλο Σάββατο είχε μείνει το κεφάλαιο "Ο Αποχαιρετισμός". Αν δεν το διαβάζαμε δεν θα πηγαίναμε στην εκκλησία.... "Τι σου αρέσει στον Αγάπιο;" τον ρώτησα. " "Είναι γλυκούλης. Η Παναγιώτα ξέχασε τις οδηγίες. Γι αυτό δημιουργήθηκαν τα προβλήματα"Σ' ευχαριστώ ειλικρινά γιατί με το βιβλίο σου βρήκα τον τρόπο να του εξηγήσω πως είναι κι αυτός ένα ιδιαίτερο παιδί χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι "κακός" επειδή απλά και μόνο διαφέρει. 




Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Είναι τόσο περίεργο πως κάτι τόσο δικό σου μπορείς να το μοιραστείς με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις και πιθανότατα δε θα γνωρίσεις ποτέ σου.
Άγνωστα χέρια το πιάνουν, μάτια που δεν γνωρίζεις το διαβάζουν, στόματα λεν τις εντυπώσεις τους ή "κλέβουν" μια φράση του.
Μερικές φορές φοβάμαι που έτσι αβοήθητο το αφήνω και κυκλοφοράει μέσα στα βιβλιοπωλεία. Ύστερα μου βγάζω τη γλώσσα γιατί αν ήθελα να το προστατέψω θα το αποθήκευα μέσα στα έγκατα του υπολογιστή μου.
Το βιβλίο μου. Το άλλο παιδί μου. Είσαι καλά; Σου φέρονται καλά οι άλλοι; Σε προσέχουν; Σε διαβάζουν;
Ύστερα μου βγάζει αυτό τη γλώσσα, γιατί αν με νοιαζε πραγματικά, θα το κρατούσα για πάντα δικό μου και δε θα επιδίωκα την έκδοση του.
Άλλα ήθελα να γράψω και άλλα έγραψα. Βιβλίο, μου λείπεις. Ξέρω όμως πως περνάς καλά. Μου το λένε αυτοί που σε διαβάζουν.




Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ!

Πέμπτη, 7 Απριλίου 2011

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ!



Βράδυ Τετάρτης. Μόλις έχω γυρίσει. Ένα μήνυμα με περίμενε στον υπολογιστή μου:

"Ο Αγάπιος πήγε σήμερα στην αποθήκη μας και έρχεται αύριο στη Γενναδίου.Συνήθως έρχεται γύρω στις 10.00 το αυτοκίνητο, μέχρι τις 11.00 σίγουρα.

Λίγες ώρες αγωνίας ακόμα..."
 
Ήταν το μήνυμα της Αγγελικής. Εγώ είπα από μέσα μου "επιτέλους!" και ύστερα δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ. Η νύχτα μου σταμάτησε στις 2.30 π.μ. και το πρωί μου ξεκίνησε στις 5 π.μ.. Σηκώθηκα, είδα πως τα αστέρια ήταν στη θέση τους και έφαγα δημητριακά με γάλα. 
Η μέρα μου συνεχίστηκε με αποτυχημένες απόπειρες ύπνου, ένα σέρβις αυτοκινήτου, έναν καπουτσίνο, δύο κράκερ, μια κρύα κασερόπιτα. Στις 3 μ.μ βρισκόμουν στον Κέδρο.
Το βιβλίο ήταν εκεί. Ένιωσα και νιώθω ακόμα περίεργα. Είμαι κουρασμένη. Είμαι χαρούμενη. 
Καλοτάξιδο από τους ανθρώπους του Κέδρου. Καλοτάξιδο από τους φίλους.
Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα. Η  μέρα που ένα καινούριο βιβλίο, αυτό το βιβλίο, θα ανοίγει τα πάνια του. 
Καλή τύχη. Τώρα δεν μου ανήκεις.


2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, Η ΧΤΕΣΙΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ

Κυριακή, 3 Απριλίου 2011

2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, Η ΧΤΕΣΙΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ

Χτες "γιόρτασα" διπλά. Αν και οι παγκόσμιες ημέρες πάντα με βάζουν σε σκέψη, κυρίως για τη χρησιμότητα τους, δεν μπορώ να κρύψω πώς δυο πράγματα που έχουν παίξει ρόλο στη ζωή μου, χτες γιόρταζαν μαζί.
Η 2α Απριλίου έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται παγκόσμια ως η μέρα παιδικού βιβλίου και η μέρα αυτισμού.
Εγώ λοιπόν είχα κάθε λόγο να γιορτάζω φέτος, μιας και το νέο μου βιβλίο που κυκλοφορεί αύριο έχει σα θέμα του το σύνδρομο Άσπεργκερ, ένα σύνδρομο που ανήκει στο ευρύ φάσμα του αυτισμού.
Το βιβλίο αποδείχτηκε για μένα μέχρι τώρα, ένα σωτήριο μέσο. Είτε ως αναγνώστης, είτε ως συγγραφέας. Πέρα από το ρόλο του "σωσιβίου", είναι για μένα το όχημα που χρησιμοποιώ στα ταξίδια μου με τα παιδιά. Για όσους εκεί έξω έχουν βιώσει τέτοιου είδους ταξίδια - και ελπίζω να είναι πολλοί-ξέρουν καλά τι σημαίνει αυτό.
Το Άσπεργκερ από την άλλη ήρθε στη ζωή μου να μου δείξει για ακόμα μία φορά, τι πάει να πει να πιστεύουν οι άλλοι πώς είσαι διαφορετικός. Κάτι, που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθώ να το καταλάβω. Δεν το κατάλαβα ποτέ και ούτε πρόκειται να συμβεί αυτό.
Θαυμάζω όλους αυτούς τους ανθρώπους που καθημερινά δίνουν αγώνα για να αποδείξουν στους άλλους πως είμαστε όλοι μας ιστότιμα μέλη αυτής της κοινωνίας.  Δεν ξέρω πότε επιτέλους τα μέλη αυτής της κοινωνίας θα το καταλάβουν. Εύχομαι η απάντηση να είναι μην είναι "ποτέ".
Πριν χρόνια είχα γράψει ένα παραμύθι, που ακόμα δεν είχε την τύχη να εκδοθεί. Το χω όμως φυλαγμένο όχι μόνο στα αρχεία μου, αλλά και βαθιά μέσα στην καρδιά μου.  Μιλούσε για την προσπάθεια και την αγωνία ενός γίγαντα να γίνει αποδεκτός από τους "κανονικούς" ανθρώπους.
Σε ένα σημείο της ιστορίας εκείνης ο γίγαντας λέει για τους ανθρώπους:
"Οι άνθρωποι που δεν είναι γίγαντες νομίζω πως με έχουν συνηθίσει. Και εγώ το ίδιο.
Στην αρχή υπήρχαν ένα σωρό πράγματα που δεν καταλάβαινα. Δεν είχα ζήσει βλέπετε ποτέ ξανά με ανθρώπους. Κανονικούς. Όχι σαν εμένα.
Νόμιζα πώς περπατούσαν διαφορετικά. Πώς έτρωγαν διαφορετικά. Πώς γέλαγαν, φώναζαν, θύμωναν με άλλο τρόπο.
Νόμιζα ακόμη πώς μπορεί να φιλούσαν αλλιώς κι ας μην ήξερα πως είναι το φιλί και πώς μπορεί και ν αγαπούσαν αλλιώς κι ας μην είχα κάποιον κοντά μου να με αγαπάει".


Athina είπε...
Συγκλονιστικό το κείμενο! υπέροχο, γεμάτο ευαισθησία και προβληματισμό! Εξίσου συγκλονιστικό και το απόσπασμα από το ανέκδοτο-ελπίζω όχι για πολύ ακόμη- παραμύθι! Με συγκίνησε..

4 Απριλίου ημέρα κυκλοφορίας του βιβλίου

Δευτέρα, 28 Μαρτίου 2011

4 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Μια εβδομάδα  λοιπόν πριν την κυκλοφορία του νέου μου βιβλίου.
Είναι πολλά πράγματα που περνάνε από το μυαλό μου. Η αλήθεια είναι πως περιμένω με αγωνία πώς θα δουν αυτό το βιβλίο οι αναγνώστες που έχουν γνωρίσει από κοντά ή ζουν με άτομα με το σύνδρομο Άσπεργκερ. Έχω ακόμα μια τεράστια περιέργεια πώς τα ίδια τα άτομα -παιδιά με το σύνδρομο- θ' αντιδράσουν σε αυτό το βιβλίο.
Αν και το ίδιο το βιβλίο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ένα επιστημονικό βιβλίο που παρουσιάζει με ακρίβεια τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου, εντούτοις έχει γίνει μια προσπάθεια να φέρει τα παιδιά σε μια πρώτη επαφή με κάποια από τα χαρακτηριστικά.
Ένα άτομο με σύνδρομο Άσπεργκερ-ένα παιδί μιας και παιδί είναι ο ήρωας, μπορεί να μην είναι ο καλύτερος σου φίλος ή ο μαθητής που ονειρεύετεται, αν μου επιτρέπεται να πω κάτι τέτοιο, κάθε δάσκαλος. Είναι όμως ένα παιδί που θα  ήθελε να γνωρίζεις τι πραγματικά είναι, για να μπορείς να δώσεις και να πάρεις όπως γίνεται με όλα τα παιδιά.
Δυστυχώς οι περισσότερες δυσκολίες προκύπτουν από την άγνοιά μας.
Ήθελα να φτιάξω έναν ήρωα που μπορεί να μην είναι τυπικός Άσπεργκερ, αλλά να είναι ένα ήρωας που σου ζητάει να τον συμπαθήσεις και τελικά να τον αγαπήσεις. Γιατί όλα ανεξεραίτως τα παιδιά θέλουν την προσοχή και την αγάπη μας.  Εδώ που τα λέμε και μεις οι μεγάλοι αυτό θέλουμε.
Ελπίζω αυτό το βιβλίο να βοηθήσει -στο βαθμό που γίνεται- άλλους ανθρώπους και κυρίως παιδιά να συνειδητοποιήσουν σιγά σιγά πως η διαφορετικότητα είναι προνόμιο. Και το έχουμε όλοι μας αυτό. Γιατί όλοι είμαστε διαφορετικοί.

Το ξεκίνημα


Τετάρτη, 16 Μαρτίου 2011

Το ξεκίνημα


Ήταν η κουβέντα της Λαμπρινής. "Γράψε για το Άσπεργκερ". Ύστερα οι σκέψεις, οι προσπάθειες, οι αναβολές.. Δε θα το κάνω, είχα πει. Και όμως τελικά, το έκανα.
Το βιβλίο αυτό ολοκληρώθηκε το Δεκέμβριο του 2009. Γράφτηκε στα πιο απίθανα μέρη-αυτό δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο-πάρκα-καφετέριες-στο αυτοκίνητο-στο σπίτι-σε παραλίες-στο τρένο-σε σπίτια φίλων, σε αίθουσες αναμονής.
Ύστερα ήρθαν τα θετικά σχόλια της Ελένης-μέσα από ένα τηλεφώνημα που πήρα ενώ βρισκόμουν στο χώρο στάθμευσης ενός εμπορικού καταστήματος και η φράση που πάντα της θυμίζω από εκείνο το Δεκέμβρη: "Its gonna be a huge success!". Γελάμε. Πάντα γελάμε.
Ταυτόχρονα, η άποψη της μητέρας μου. Στη συνέχεια, ο δρόμος που καλά γνωρίζω. Αυτός των εκδόσεων. Η πρώτη θετική απάντηση της Αριάδνης και αργότερα της Αγγελικής.
Το Σεπτέμβριο του 2010- μια όμορφη Παρασκευή- το τηλεφώνημα της Αγγελικής: "Ξεκινάμε!"
Έξι μήνες μετά. Μάρτιος 2011. Σε λίγες μέρες μαζί με μένα και άλλοι άνθρωποι, άγνωστοι σε μένα, θα ξεφυλλίζουν το χειρόγραφο των πάρκων, της παραλίας, της καφετέριας, του τρένου, του αυτοκινήτου, της αίθουσας αναμονής, που έγινε βιβλίο...