Χτες το βράδυ είδα τον ήρωα μου. Είχα καιρό να τον δω. Οδηγούσα σε δρόμους που παλιά τον συναντούσα και όπως τότε έτσι και τώρα τον συνάντησα. Δεν ήταν μόνος, ούτε απομονωμένος. Ήταν ήρεμος και έδειχνε χαρούμενος.
Αν με ρώταγε κάποιος χρόνια πίσω τι θα επιθυμούσα για τον Αγάπιο, η απάντηση θα ήταν η εικόνα που αντίκρισα χτες.
Καθόταν σε ένα παγκάκι που μοιραζόταν με φίλους του. Συζητούσαν, κάνανε πλάκες. Εγώ τους φωτογράφιζα στη μνήμη μου. Είχα τεντώσει τ' αυτιά μου και άκουγα τις κουβέντες τους. Και ήταν τόσο έντονο για ακόμα μία φορά ένα πιστεύω που έχει παίξει πρωταρχική σημασία στη ζωή μου. Πώς όλοι είμαστε διαφορετικοί και ίσοι μεταξύ μας. Η απόδειξη ήταν για ακόμα μία φορά ολοφάνερη.
Αν με ρώταγε κάποιος χρόνια πίσω τι θα επιθυμούσα για τον Αγάπιο, η απάντηση θα ήταν η εικόνα που αντίκρισα χτες.
Καθόταν σε ένα παγκάκι που μοιραζόταν με φίλους του. Συζητούσαν, κάνανε πλάκες. Εγώ τους φωτογράφιζα στη μνήμη μου. Είχα τεντώσει τ' αυτιά μου και άκουγα τις κουβέντες τους. Και ήταν τόσο έντονο για ακόμα μία φορά ένα πιστεύω που έχει παίξει πρωταρχική σημασία στη ζωή μου. Πώς όλοι είμαστε διαφορετικοί και ίσοι μεταξύ μας. Η απόδειξη ήταν για ακόμα μία φορά ολοφάνερη.
Συγκινητικό...!!! Θα ήταν ενδιαφέρον πάντως να μάθουμε την εξέλιξη του Αγάπιού μας μέσα από μια ακόμα ιστορία... ΠΡΟΚΛΗΣΗ....
ΑπάντησηΔιαγραφήmamasecole.blogspot.com