Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΟΥ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ

Μία από τις ερωτήσεις της συνέντευξης, ήταν η πιο κάτω. Ολόκληρη η συνέντευξη στο σύνδεσμο που αναρτώ στο τέλος

Πώς εσείς ορίζεται τη διαφορετικότητα, το διαφορετικό παιδί;

Έχω αλλάξει “εκατό” απόψεις πάνω σε αυτό το θέμα στην πορεία της ζωής μου. Τώρα είμαι σε μία φάση που δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι υπάρχει διαφορετικό. Θεωρώ πως στην εποχή που ζούμε  το να πρέπει να δίνουμε αγώνες για την αποδοχή της διαφορετικότητας, είναι πλέον γελείο. Δεν δέχομαι για το δικαίωμα που έχουν οι πάντες να δίνω αγώνα. Γιατί να δίνει αγώνα ένας ανθρωπος που γεννήθηκε τυφλός; Και να πρέπει να δίνει αγώνα για να του δίνεις τις διευκολύνσεις που πρέπει να έχει επειδή είναι τυφλός; Δεν μπορώ να το καταλάβω και όσο περνούν τα χρόνια εκνευρίζομαι πολύ με αυτή την κατάσταση, του να βλέπω ότι πρέπει να εξηγήσω στον άλλον, να δεχτεί τον άλλο που ειναι το ίδιο στην ουσία σαν αυτόν, επειδή είναι άνθρωπος. Επειδή δεν βλέπει; Επειδή έχει αυτισμό; Επειδή είχε ένα ατύχημα και πρέπει να χρησιμοποιεί το καροτσάκι για τις μετακινήσεις του; Δεν καταλαβαίνω γιατί πλέον πρέπει να γίνεται όλη αυτή η φασαρία. Θα πρεπε λοιπόν, εμείς οι δάσκαλοι, να το πάρουμε πολύ σοβαρά αυτό το θέμα, γιατί τη δουλειά θα την κάνουμε εμείς και δεν θα την κάνει κανένας άλλος. Ούτε η κοινωνία μπορεί να την κάνει, ούτε η πολιτεία μπορεί να την κάνει, είναι αδύναμοι. Είναι αδύναμοι στο να κάνουν πράγματα. Υπάρχει μία στασιμότητα. Θεωρώ ότι εμεις οι εκπαιδευτικοί πρέπει να ξεκινήσουμε μέσα στην τάξη μία διαδασκαλία στα παιδιά, του να κατανοήσουν τον ίδιο τους τον εαυτο, ξεκινώντας από την αυτογνωσία. Σιγά σιγά θα καταλάβουν πως είμαι αυτός που είμαι, και ο άλλος είναι αυτός που είναι και ο άλλος είναι αυτός που είναι, και κανένας δεν είναι όμοιος με τον άλλον. Όταν λοιπόν καταλάβουν ότι εγώ είμαι αυτός που είμαι και κοίταξε με δεν είμαι όμοιος με αυτόν, εντάξει έχω ίδιο αυτό, αλλά δεν έχω ίδιο εκείνο, όταν λοιπόν υπάρξει μία πορεία, θα φτάσουν στο σημείο τα παιδιά να κατανοησουν ότι η κοινωνία έχει φτιαχτεί για όλους. Δεν τίθεται θέμα διαφορετικότητας, για μένα και αποδοχής της διαφορετικότητας. Από τη στιγμή που είμαστε όλοι εδώ σε αυτόν τον πλανήτη, πρέπει, οφείλουμε να προχωράμε και να συμπορευόμαστε με τον άλλο, οποιοσδήποτε είναι ο άλλος που θεωρούμε ότι είναι διαφορετικός από εμάς. Αφού και εμείς είμαστε διαφορετικοί. Πώς θα γίνει;


Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=UNx5FjO8svc&feature=youtu.be

ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ...ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Αυτές τις ημέρες το Τέρας μου έχει την τιμητική του. Βρίσκεται στην Κύπρο και μια σειρά εκδηλώσεων βρίσκεται σε εξέλιξη.  Κάποιες από αυτές σε μια καινούρια μορφή.
 Η αρχή όμως της εδώ παραμονής μου, με έφερε κοντά σε ένα πρόσωπο που γνώριζα για πρώτη φορά και που, ελπίζουμε να καταφέρει σύντομα να δώσει μία νέα ώθηση για το βιβλίο.

Κάπου στο τέλος, μια ημερίδα που έχουμε στήσει με την ψυχολόγο, συνεργάτιδα μου Ελένη Λούβρου, με θέμα "Αυτισμός και σχολέιο"
Το πρόγραμμα όπως έτρεξε και τρέχει:

2/11 Πανεπιστήμιο Κύπρου
«ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΕΡΑΣ, ΣΟΥ ΛΕΩ!» Όταν ένα βιβλίο γίνεται η αφορμή για γνώσηκαι αποδοχή της διαφορετικότητας μέσα και έξω από την τάξη.

4/11 Στ' Δημ. Πάφου Παρουσίαση του βιβλίου σε παιδιά δημοτικού

5/11 Πανεπιστήμιο Κύπρου
Δεν είμαι τέρας, σου λέω!"Από το βιβλίο στο σχεδιασμό δραστηριότητων με θέμα την αποδοχή της διαφορετικότητας.
Στα πλαίσια του μαθήματος της ειδίκευσης για την Ενιαία Εκπαίδευση

14/11 Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο 9.00-15.00

Συμμετοχή στην ημερίδα "Αυτισμός και σχολείο" υπό την αιγίδα του υπ. Παιδείας. Διοργανωτής Σύνδεσμος για Άτομα με Αυτισμό Κύπρου

ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ

Ήταν Απρίλιος του 2011.Το βιβλίο "Δεν είμαι τέρας, σου λέω!" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Τέσσερα χρόνια και, έχουν περάσει από τότε και η πορεία του βιβλίου συνεχίζεται σχεδόν με τον ίδιο ρυθμό, όπως όταν πρωτοκυκλοφόρησε. Αυτό είναι μεγάλη επίτυχία για ένα βιβλίο, σε καιρούς που δεν διαβάζουμε. Μικροί και μεγάλοι. Εν τούτοις, φαίνεται πως το βιβλιο αυτό αποτελεί πλέον μία από τις εξαιρέσεις. Γιατί, συνεχιζει να διαβάζετε και από μικρούς και από μεγάλους. Συνεχίζει να αποτελει ένα "εργαλείο" για την καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας, αλλά και την αποδοχή της διαφορετικότητας. Και φέτος, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, το Τέρας μου είχε τον πρώτο λόγο στις παρουσιάσεις. Παρουσιάσεις που πλέον δεν περιορίζονται μόνο σε μαθητές δημοτικού, αλλά και σε νηπιαγωγείου, σε φοιτητές, αλλά και γονείς και εκπαιδευτικούς.
Λίγο πρίν το τέλος αυτής της σχολικής χρονιάς, ήρθε και η καινούρια ανανεωμένη πέμπτη έκδοση του βιβλίου, αλλά και ένα επίσης ανανεωμένο εκπαιδευτικό υλικό που μπορεί όποιος θέλει να κατεβάσει δωρεάν.
Ακόμα μία φορά, όπως και πέρσι συνεχίζω να σχεδιάζω το μέλλον αυτού του βιβλίου, ελπίζοντας πως αυτή τη φορά θα γίνει πράξη!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ, στα παιδιά αναγνώστες και στους εκπαιδευτικούς που δούλεψαν μαζί με τους μαθητές τους και μου έδωσαν μεγάλες χαρές και συγκινήσεις.

Εύχομαι ένα λαμπερό καλοκαίρι σε όλους σας!

ΠΩΣ Η ΜΗ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΛ.ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ!

Αν  σας φαίνεται παράξενος ο τίτλος της ανάρτησης, να ξέρετε πως είναι πέρα για πέρα αληθινός!
Το βιβλίο γράφτηκε το 2009 και κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2011. Τότε λοιπόν, στην προσπάθεια μου να εκφράσω τις ιδιαιτερότητες του ήρωα, έπρεπε να βρω κείμενα που να περιέχουν εγκυκλοπαιδικές γνώσεις ή κάτι ανάλογο.  Συχνά τα άτομα με αυτισμό ασχολούνται συστηματικά, σχεδόν εμμονικά με ένα θέμα, ή με κάποια θέματα.  Από την μία λοιπόν, έπρεπε να αναδείξω αυτήν τους την ιδιαιτερότητα, από την άλλη έπρεπε τα κείμενα αυτά να έχουν μια θεματολογία που να τραβήξει τον αναγνώστη.
Αυτό συνέβηκε σε τρία κυρίως σημεία του βιβλίου και τα θέματα των μίνι "διαλέξεων" του ήρωα, ήταν το μπαομπάμ (δέντρο της Ν.Αφρικής), πρωτεύουσες χωρών της Αφρικής (είχε τη μορφή του διαγωνισμού και όχι τόσο της διάλεξης) και η ιστορία του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου (η γνωστή μας γραμμή Πειραιάς-Κηφισιά).
Σε αυτό το τρίτο σημείο φρόντισα να συνδυάσω και ένα ακόμα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, αυτό της μη κατανόησης των μεταφορών στο λόγο. Συνηθίζουν να κατανοούν την μεταφορά  ως κυριολεξία-κάτι που συχνά δημιουργεί συχνά παρεξηγήσεις και δυσκολία στην επικοινωνία.
Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι να διαβάσετε το παρακάτω απόσπασμα του βιβλίου (αυτό που υπήρχε μέχρι και την τέταρτη έκδοση του). Ήδη έχει προηγηθεί η αναφορά από τον ήρωα στα μέχρι τώρα (2011) χρόνια λειτουργίας του ηλ. σιδηροδρομου που ξεκινάνε από το 1869.

"Ο Αγάπιος έχει αρχίσει πάλι τη διάλεξη.  Το κοινό του τώρα δεν ήταν και τόσο φανατισμένο.
-Το 2015 θα φτάνει στο εικοστό χιλιόμετρο Αθηνών-Λαμίας, και ο σταθμός της Κηφισιάς θα γίνει υπόγειος. Το 2018 θα φτάνει στον Άγιο Στέφανο!
-Ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι, σχολίασε δυνατά ένας κύριος που κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια μας.
-Τι λέει αυτός;ρώτησε με δυνατότερη φωνή ο Αγάπιος. Γίνεται ο Μάης να ζήσει και να φάει τριφύλλι; Τι χαζομάρες είναι αυτές; Ούτε ένα μικρό παιδάκι δεν της λέει!

Όλες τις πληροφορίες που χρησιμοποίησα τις βρήκα στο διαδίκτυο, αλλα δυστυχώς δεν σημείωσα κάπου την πηγή. Μου είχε φανεί πάντως τότε έγκυρη... Και μάλλον πρέπει να ήταν, γιατί για ακόμα μία φορά έγινε το γνωστό ελληνικό θαύμα του προγραμματισμού ενός έργου και της μη τήρησης του στα χρονικά πλαίσια που έχουν ανακοινωθεί. Αναζητώντας την πηγή, σιγά μην υπήρχε!-αφού ήδη φτάσαμε στο 2015  όπου σύμφωνα με τον ήρωα και τις πληροφορίες που γνώριζε, ο ηλεκτρικός δεν φτάνει στο εικοστό χιλιόμετρο Αθηνών- Λαμίας και ούτε ο σταθμός της Κηφισιάς έγινε υπόγειος.
Να λοιπόν τι βρήκα τώρα στο διαδίκτυο, σχετικά με το θέμα αυτό.

[B]Επεκτάσεις- Κατασκευές[/B]
Αυτή την εποχή δεν υπάρχει κανένα έργο επέκτασης ή άλλης κατασκευαστικής δραστηριότητας.

[B]Μελλοντικά Σχέδια[/B]
Για μελλοντικά σχέδια και επεκτάσεις έχουν ακουστεί διάφορα τα τελευταία χρόνια χωρίς όμως να υπάρχει καμία σοβαρή εξέλιξη. Σύμφωνα με την τελευταία ενημέρωση προχωρά μετά από αρκετά χρόνια η υπογειοποίηση της γραμμής από το σταθμό Φάληρο μέχρι τον τερματικό σταθμό Πειραιά προκειμένου να δημιουργηθεί χώρος για την επέκταση του Τραμ προς το κέντρο του Πειραιά και στο μέσο της διαδρομής (συγκεκριμένα στο ύψος του Κεράνη) θα  κατασκευαστεί και ένας επιπλέον σταθμός που θα ονομάζεται ΚΑΜΙΝΙΑ.  Το 2011 οι περιβαλλοντικοί όροι του έργου εγκρίθηκαν ενώ η έγκριση της μελέτης πραγματοποιήθηκε το 2013. Τώρα αναμένουμε μέσα στο 2015 να γίνει η δημοπράτηση αυτού του πολύ σημαντικού έργου για τον Πειραιά. Οι εργασίες θα ολοκληρωθούν σε 2 χρόνια από την υπογραφή της σύμβασης, στα τέλη του 2017.

Η άλλη επέκταση που προβλέπεται με το νέο ρυθμιστικό σχέδιο είναι η επέκταση της γραμμής  από την Κηφισιά μέχρι την Νέα Ερυθραία με 3 σταθμούς. Η πολυσυζητημένη επέκταση προς τον Άγιο Στέφανο έχει μάλλον μπει στα συρτάρια. Με την προώθηση της επέκτασης προς Νέα Ερυθραία θα έχουμε την πρώτη επέκταση της Γραμμής 1 από το 1957!

ΠΗΓΗ:
http://www.ypodomes.com/index.php/alles-upodomes/afieromata/item/23324-αφιέρωμα-μετρό-αθήνας-πειραιάς-κηφισιά-η-γραμμή-1-από-τις-αρχαιότερες-της-ευρώπης

Βέβαια για να πούμε και την αλήθεια, έχω κάνει και γω το λάθος μου. Η μετέπειτα φράση "Ζήσε Μάη μου να φάς τριφύλλι", δεν μπορεί πλέον να έχει την σημασία που της είχα δώσει στο κείμενο, μιας και ο χρόνος προχωράει και φυσικά δεν μας ρωτάει και ούτε ψάχνει να δει τις χρονολογίες στα βιβλία!

Στην 5η ανανεωμένη έκδοση του βιβλίου, έχει γίνει μια πολύ μικρή αλλαγή, για να μην τρελάνουμε τους αναγνώστες και για να βγαίνει κάποιο νόημα από αυτά που γράφτηκαν πριν λίγα χρόνια. Ο ήρωας λέει: "Τώρα έχουμε 2011. Το 2015 θα φτάνει στο εικοστό....."

Η περίπτωση αυτή δεν είναι πρωτόγνωρη. Πολλές φορές διαβάζουμε για κάτι που ίσχυε την περίοδο που γράφτηκε ένα βιβλίο και δεν ισχύει την στιγμή που το διαβάζουμε.
Απλά ήθελα πολύ να μοιραστώ αυτή τη μικρή λεπτομέρεια μαζί σας, γιατί ένα βιβλίο κρύβει μέσα του πολλές ιστορίες, που από ότι φαίνεται πλάθονται ακόμα και μετά την κυκλοφορία του...

ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου το πρωινό της 1ης Απριλίου, θα μπορούσε να έχει έναν τίτλο που να λέει: "Πώς θα έπρεπε να είναι η κοινωνία μου" ή "Η κοινωνία που θα ήθελα να ζω" κ.ό Πραγματικά, τα λόγια μου θα είναι φτωχά, μπροστά στην εικόνα που αντίκρισα.  Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Κώστα Φιλαϊτη για την επιλογή του βιβλίου -αλλά και στην τεράστια ευαισθησία, ανησυχία αλλά και προσπάθεια που καταβάλει πάνω στο θέμα της αποδοχής της διαφορετικότητας-και στα καταπληκτικά παιδιά της Στ' ΄ταξης, που με τόσο ενδιαφέρον ασχολήθηκαν με το θέμα αυτό, μέσα στα πλαίσια του μαθήματος της Ευέλικτης Ζώνης. Εύχομαι, αν και είμαι σίγουρη, πως η πλειοψηφία των μαθητών αυτών θα βοηθήσει, όσο μπορεί στο να φτιάξουμε επιτέλους μια κοινωνία, φιλική προς όλους.
Ευχαριστώ και τα πιο μικρά, αλλά όχι λιγότερα ικανά, της Δ΄τάξης για τη συμμετοχή τους.


*Πέραν των δημιουργιών που ακολουθούν, υπάρχει και ένα και ακόμη βίντεο, όπου παρουσιάζεται ένα παιδί  του σχολείου με αυτισμό, αλλά για ευνοήτους λόγους δεν μπορώ να το δημοσιοποιήσω. Παρόλα αυτά, ήταν μια εξαιρετική δουλειά όπως και αυτές που ακολουθούν, αποδεικνύοντας και έμπρακτα όπως θα δείτε, σε τι επίπεδο δημιουργίας μπορεί να φτάσει μία τάξη όταν υπάρχει ο κατάλληλος καθοδηγητής...


* Εκτός από όλο αυτό το σκηνικό που στήθηκε μποροστά μου, η συνάντηση αυτή "γέννησε" πολλές μικρές ιστορίες, που ίσως ποτέ δεν ειπωθούν, μα που πάντα θα έχω στην καρδιά μου. Πόσα ευχαριστώ!


"ΤΟΝ ΚΟΛΛΗΤΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΛΕΝΕ ΑΓΑΠΙΟ"
https://storybird.com/books/-4433/?token=hgcasmmeb6


"ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΕΡΑΣ ΣΟΥ ΛΕΩ"
https://storybird.com/books/-6247/?token=djqctnjpf6


                      "ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΕΡΑΣ ΣΟΥ ΛΕΩ!"ΜΕ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ    ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤ΄ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 12ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ

 ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΣΤ΄ΚΑΙ Δ΄ΤΑΞΗΣ

     

Ο ΜΑΚΡΥΣ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ

Ήθελα εδώ και μέρες, να γράψω γι αυτό το θέμα. Αφορμή δυο πρόσφατα περιστατικά με μητέρες παιδιών με ιδιαιτερότητες. Στην πορεία μου ως εκπαιδευτικός έγινα μάρτυρας πολλών παρόμοιων περιστατικών. Και τότε, αλλά και τώρα που έχω πάψει να ασκώ αυτό το επάγγελμα, προσπάθησα και προσπαθώ να εξηγήσω τι είναι αυτό που κάνει ένα γονέα να μην αποδέχεται την συμβουλή του δασκάλου του παιδιού τους. Δεν ξέρω αν μετά από τόσα χρόνια μπορώ να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα και μένω κατάπληκτη όταν μάλιστα βλέπω και περιπτώσεις εκπαιδευτικών μαμάδων ή ψυχολόγων μαμάδων να μην αποδέχονται τη διαφορετικότητα του παιδιού τους. Μα πώς γίνεται αυτό αναρωτιέμαι; Μητέρες μέσα από το χώρο αυτό να μην μπορούν να αναγνωρίσουν και να αποδεχτούν το παιδί τους; Ενώ ξέρουν-ειδικά αυτές- πόσο σημαντικό είναι να γίνει μια έγκαιρη διάγνωση και στη συνέχεια μια πρώιμη παρέμβαση. Προσπαθώντας να βρω μια απάντηση στο ερώτημα, βρίσκω τις πρώτες απαντήσεις. Απαντήσεις όμως που σε οδηγούν-κατα την άποψη μου σε ένα συμπέρασμα. Άνθρωποι που δεν γνωρίζουν καλά τον εαυτό τους, που δεν τον έχουν αγαπήσει γι αυτό που είναι, γίνονται γονείς και προσπαθούν να δουν στα παιδιά τους αυτό που δεν έχουν δει στο δικό τους εαυτό.
Γίνεσαι γονιός και έχεις όνειρα για το παιδί σου. Πιστεύεις πως θα δημιουργήσεις κάτι καλύτερο από αυτό που δημιούργησαν οι δικοί σου γονείς. Υπολογίζεις όμως χωρίς τη φύση.   Γιατί η φύση βάζει το χέρι της και δημιουργεί μαζί με σένα. Αυτό που φέρνεις στη ζωή δεν είναι μόνο δικό σου δημιουργημα.
Τι γίνεται λοιπόν, όταν το παιδί που φέρνεις στον κόσμο, έρχεται με άλλα προικιά και όχι με αυτά που παράγγειλες; Οι δρόμοι είναι δυο. Ή παίρνεις τα προικιά μαζί με το παιδί σου και πορεύεσαι ή κάθεσαι και κοιτάς μια τα προικιά και μια το παιδί σου, ελπίζοντας πως θα έρθει ένας μάγος και θα αλλάξει την πραγματικότητα σου. Και ο καιρός περνά. Πολύτιμος χρόνος σπαταλιέται εξαιτίας της άρνησης του γονιού να αποδεχτεί την ιδιαιτερότητα του παιδιού του. Τα αποτελέσματα, δεν νομίζω πως χρειάζεται να σας το πω.
Πρέπει όμως να είμαι δίκαια. Ακριβώς γιατί δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι να είμαστε γονείς, γι αυτό το λόγο πρέπει τέτοιους ανθρώπους να τους ενισχύουμε με όλη μας τη δύναμη.  Για να μπορέσει να γίνει το πρώτο βήμα. Στο να αποδεχτούν το παιδί τους, να θωρακήσουν τον εαυτό τους και να πέσουν με τα μούτρα στη μάχη, γιατί ο αγώνας τους, μόλις θα έχει ξεκινήσει...